Pozantı Cezaevi’ndeki tutuklu çocukları iki harf bir noktadan ibaret kılıp tartışmaya devam ederken, “Anne yemeği girmeyen yere tecavüzcüler nasıl giriyor?” diye soruyordu Yunus Şalış Radikal’e gönderdiği yazısında. Ara sıraekonomi yazsa da, ilk defa böyle bir yazı yazmıştı. Çünkü “Bir yerden sonra patlıyordu insan”. Çünkü “Sustuğun zamansuçun ortağı gibi hissediyordun”. Çünkü ve de en önemlisi, “Tanıdık bir yaraydı”. Ve artık “Demokratikleştiğini iddia eden, geçmişiyle yüzleşmeye çalışan, 90’lara daha nazaran hassas Türkiye ’de cezaevleri, Guantanamo’yu aratmıyordu”. 

1999’da Abdullah Öcalan tutuklanıp Türkiye’ye getirildiğinde sokağa çıkan binlercesinden biri olarak 17 yaşında, lise son sınıfta artık Y.Ş.’ydi Yunus. Devletin ilk F tipi tecrübesini test edeceklerden biri olarak, Kartal F Tipi’ndeydi. Ailesi 60’lı yıllarda Siirt’ten İstanbul ’a göç etmiş, Yunus İstanbul’da doğmuş, evini Kürt bir aileye sattığı için mahallelinin ev sahibine küstüğü, Türk çocuklarıyla Kürt çocuklarının ayrıldığı Bahçelievler Basın Sitesi’nde büyümüştü. Aynı sitenin insanları zamanla, aileyi tanıdıktan sonra cezaevine giren çocukları için ziyarete gelse de, taşınmalarına rağmen seneler sonra hâlâ görüşüyor olsalar da, Yunus’un hapsedilmiş 3 yıl 7 aylık çocukluğunun, gençliğinin sebeplerindendi bu ayrılık gayrılık, bu tepki. O yüzden Yunus diyor ki: “Önce tanıyalım birbirimizi”.